W jaki sposób Unix odczytuje nazwę ścieżki z dwoma kolejnymi ukośnikami? (np./home/user // mystuff)

Question

Oto powód, dla którego zadaję to pytanie: piszę dużo skryptów bash i Perl, i często muszę się łączyć ze sobą dwie ścieżki. Coś jak to jest typowe:

my $prefix = "/home/user/"; 
my $suffix = "/mystuff"; 
... 
chdir $prefix.$suffix; 

Problem polega na tym, że nie zawsze pamiętać, jeśli mogę umieścić ukośnik na końcu prefiksu, lub jeśli mogę umieścić ukośnik na początku sufiksu. Mogłem więc przypadkowo połączyć dwa cięcia razem, tak jak w powyższym przykładzie.

Moje główne pytanie dotyczy tego, czy dwa kolejne ukośniki spowodują jakiekolwiek problemy i dlaczego. Ale czy programiści mają na to konwencję? W kodzie, który piszą inni, czy nazwy katalogów zawsze kończą się ukośnikiem? Byłoby miło, gdyby istniała jakaś spójna zasada, którą mógłbym zastosować.

Answer 1

Jest całkowicie w porządku. Wielokrotne ukośniki są traktowane przez systemy uniksowe, więc zawsze je dodawaj.

my $prefix = "/home/user"; # Or "/home/user/" 
my $suffix = "mystuff"; 
my $dir = "$prefix/$suffix"; 

Ale jeśli chcesz kanonizowany ścieżkę z jakiegokolwiek powodu (np to będzie wyświetlony użytkownikowi), można użyć:

use Path::Class qw(dir); 
my $prefix = dir("/home/user"); # Or "/home/user/" 
my $dir = $prefix->subdir($suffix); 
say $dir; 

czy zacząć /home/user, /home/user/ lub nawet ///home///user/// , kończysz z:

/home/user/mystuff 

Answer 2

Unix skorupy i jądra szczęśliwie z tym poradzić, jak również takie rzeczy jak „/firstpart/./secondpart”, ale na ogół nie sprawiają trailing slash część wartości zmiennej do wyrażenia concatenation ścieżka wyglądają ładniej: $ {firstpart}/$ {secondpart} zamiast $ {firstpart} $ {secondpart}.

W skryptach w systemie Linux można użyć narzędzia wiersza poleceń w celu znormalizowania nazw plików.