Dlaczego statyczne funkcje składowe muszą mieć niejawny parametr obiektu zgodnie z §13.3.1/4?

Question

W §13.3.1/4 (N3337) przekonasz się, co następuje:

dla statycznych funkcji składowych, niejawny parametr obiekt jest uważane dopasować dowolny obiekt (ponieważ jeśli wybrana jest funkcja, obiekt jest wyrzucany).

§9.4.1/2 ma ten fakt:

statyczna funkcja członek nie posiada tego wskaźnika.

Następnie, jaki jest cel niejawnego parametru obiektu dla statycznej funkcji składowej?

Answer 1

Poniżej znajduje się opis ze standardu, który sugeruje, że do celów przeciążania wykorzystywany jest niejawny parametr obiektu.

Przed rozpoczęciem analizy przeciążenia, funkcje wybrane przez odszukanie nazwy i odjęcie od szablonu zostają połączone w celu utworzenia zestawu funkcji kandydujących (dokładne kryteria zależą od kontekstu, w którym ma miejsce rozdzielczość przeciążania).

Jeśli jakakolwiek kandydująca funkcja jest funkcją składową (statyczną lub niestatyczną), ale nie jest konstruktorem, traktowana jest tak, jakby miała dodatkowy parametr (niejawny parametr obiektu), który reprezentuje obiekt, dla którego są wywoływane i pojawia się przed pierwszym z rzeczywistych parametrów.

Podobnie, obiekt, na którym funkcja składowa jest nazywany, jest dołączany do listy argumentów jako domniemanych obiektów argumentu

Dla funkcji składowych klasy X, rodzaju domniemanej parametru obiektu wpływa cv -kwalifikacje i przekwalifikowania funkcji członka.

W przypadku statycznych funkcji składowych parametr obiektu niejawnego jest uznawany za dopasowany do dowolnego obiektu: jego typ nie jest badany i nie jest wykonywana żadna sekwencja konwersji dla niego.

Answer 2

Służy do łatwiejszego zrozumienia rozładowania.

struct S { 
    void f(int); 
    static void f(double); 
}; 

int main() { 
    S::f(1); 
} 

Tutaj s::f(1); jest po prostu ciężko błąd, ponieważ f(int) pasuje lepiej niż f(double), chociaż powoduje przeciążenie f(int) twardy błąd dalej.

Jeśli zasady były w żaden inny sposób, za co by się stało, za to:

template <typename T> 
struct U : S { 
    void u() { 
    S::f(1); 
    } 
}; 

template <typename T> 
struct V : U<T> { 
    void v() { 
    S::f(1); 
    } 
}; 

Tutaj U::u jest oczywiście ważna i wywołuje funkcję członka. V<T> ma jednak zależną od typu klasę podstawową, więc nie jest znana w czasie definiowania szablonu, która pochodzi z S. Mając S::f rozwiązać w tym przypadku przeciążenie f(double) byłoby bardzo mylące.