Ładne pytanie. Ja też się z tym zmagam. Mój schemat nazewnictwa to:
1) Elementy interfejsu użytkownika: Jeśli ciąg znaków odpowiada tylko elementowi interfejsu użytkownika, należy go odpowiednio wpisać w element sterujący i cel, a także w której części elementu kontrolnego jest on używany. Przykład:
button_helpText;
control : button, purpose: help, context: Text;
2) elementy ogólne: Jeżeli łańcuch jest używany w interfejsie użytkownika, ale chcę go używać w innym kontekście i po prostu zostawić prefiks i dodać postfix opisać cel/kontekst mor precyzyjne.
helpMessageHeading;
purpose: help; context: a Message (abstract, could be a dialog), context_of_dialog: Heading; (the heading of a help dialog)
helpMessageText;
purpose: help, context: a Message (abstract, could be a dialog), context_of_dialog: Text; (the text inside a help dialog)
helpExplanation;
purpose: help; context_of_help: Explanation (just a explanation of the help topic)
3) Zamawianie: zamówić te ciąg opartą głównie na ich kontekście, jak to jest to, czego normalnie szukać.
<!-- buttons -->
...
<!-- dialogs -->
...
<!-- general -->
...
<!-- explanations -->
...
i tak dalej. Tak więc moja lista jest zwykle oddzielona w kontrolkach interfejsu użytkownika, a jeśli ciąg nie jest z nią związany, jego ogólny dokładny kontekst. Dlaczego używam dokładnego kontekstu? kiedy szukasz łańcucha, aby opisać, co robisz, najbardziej unikalnym pomysłem na ten ciąg jest jego dokładny kontekst, więc to, co powinno pojawić się jako pierwsze. Ale kiedy używasz automatycznego uzupełniania, zwykle szukasz ogólnego opisu. Myślę, że ta struktura jest dobrym rozwiązaniem.
Jestem bardzo zainteresowany innymi odpowiedziami.
To wiele pytań do pytania. A niektóre (większość) z tego są subiektywne/doprowadzą do dyskusji => wyłączenia tematu zgodnie z [faq]. – Mat