Jak mogę połączyć MVVM i Injection Dependency Injection w aplikacji WPF?

Question

Czy możesz podać przykład, w jaki sposób używałbyś (twoje ulubione) środowisko DI do podłączania modeli widoków MVVM dla aplikacji WPF?

Czy stworzysz silnie powiązaną hierarchię modeli widoku (np. Gdzie każdy model ViewModel zagnieżdżonej jest właściwością w modelu ViewModel rodzica i wiążesz go z DataContext kontrolki zagnieżdżonej w XAML) lub użyjesz czegoś jeszcze bardziej -abstract "" Zobacz model "Menedżer", który utrzymuje słabo powiązaną hierarchię ... może jak w CAB?

Answer 1

Jeśli model widoku może istnieć tylko w połączeniu z innym, tworzę silną relację. To jest model widoku będącego właścicielem, który będzie miał bezpośrednie odniesienie do jednego lub więcej zależnych modeli widoku. Jeśli, z drugiej strony, model widoku powinien istnieć z lub bez innego, biorę luźno powiązane podejście, w którym komunikują się za pośrednictwem szyny zdarzeń.

Jeśli chodzi o używanie DI z MVVM, absolutnie można połączyć dwa. To tak proste, jak:

public class MyViewModel 
{ 
    private readonly IMyDependency _myDependency; 

    public MyViewModel(IMyDependency myDependency) 
    { 
     _myDependency = myDependency; 
    } 
} 

Uwaga jednak, że ten zakłada „Widok Model pierwsze” podejście do MVVM, który ma swoje wady.

Answer 2

W WPF zwykle jest to dość łatwe i nie zależy tak naprawdę od konkretnego pojemnika DI. Czytałeś już Josh Smith's article on MVVM? Dość dużo opisuje, jak skonfigurować hierarchię ViewModels.

Nie chodzi o to, jak utworzyć te ViewModels z zależności (takich jak repozytoria), ale nie jest to trudna ekstrapolacja.

Często doświadczyłem, że liberalne wykorzystanie abstrakcyjnych fabryk bardzo pomaga w tym zakresie. Zamiast bezpośrednio tworzyć nowe ViewModels, pozwalam wstrzykniętej fabryce zrobić to za mnie.

Możesz użyć DI dla Poor Mana lub dowolnego rodzaju pojemnika DI, aby podłączyć do niego fabrykę.

Answer 3

Opublikowałem this article on Code Project o tym, jak zrobić rozszerzalną aplikację WPF przy użyciu MVVM i MEF dla rozszerzalności. Jednakże, jeśli przyjrzysz się dokładniej, użyłem MEF również dla DI.

Aplikacja jest w pełni typu MVVM i używa tylko DataTemplates (i okazyjnego okna) do wyświetlania, tak jak w artykule Josha Smitha. WPF dba o to, aby zastosować odpowiedni widok w odpowiednim modelu ViewModel. To jest słodkie.

Używa MEF, aby części mogły "znaleźć" się nawzajem. Tak więc ViewModel dla elementu menu "View" znajduje wszystkie pozycje menu, które powinny znajdować się w podmenu za pomocą punktów rozszerzeń, a ViewModels dla każdego z nich "znajdź" ViewModel, który mają przekazać menedżerowi układu za pomocą punkty składu. Ponadto "znajdują" usługę menedżera układu za pomocą podstawowego lokalizatora usług (MEF). Przykład menu Widok jest prawie dokładnie tym, o czym mówisz z zagnieżdżonymi ViewModels. Fajną rzeczą jest to, że nawet nie wiedzą o sobie nawzajem, dopóki nie uruchomią.