Standard kodowania dla parsowania typów pierwotnych w iOS

Question

Co to jest najlepsza praktyka do analizowania typów pierwotnych w iOS (int, float, BOOL itp.) Podczas przechowywania ich w dataObjects do późniejszego wykorzystania.

Czy należy go parsować i zapisać jako numer NSN lub po prostu zapisać jako typ pierwotny?

Na przykład: jeśli otrzymuję "userId" z serwera jako typ długi. Powinno być:

@property (nonatomic, strong) NSNumber *userId; 

self.userId = [element objectForKey:@"user_id"]; 

lub:

@property (nonatomic, assign) long userId; 

self.userId = [[element objectForKey:@"user_id"] longValue]; 

Dzięki.

Answer 1

Moim zdaniem, dobrą praktyką jest posiadanie go w prymitywnej formie, o ile nie będziecie go tolerować podczas ciężkich operacji. Jest to mniejsze obciążenie dla kompilatora. Oczywiście procesor nie kosztuje nawet zegara. Ale staje się wydajny, gdy przechodzisz do większej ilości danych.

Answer 2

Jeśli robi zbyt wiele operacji matematycznych lub coś wykorzystanie danych prymitywne ..

I, można tworzyć własne pobierające i setter, jak

-(long) getuserId 
{ 
    return userID; 
} 

-(void) setuserId:(long) userId 
{ 
    userID = userId; 
} 

Ale jeśli nie robi żadnej złożonej operacji, lepiej trzymać się nie-prymitywów. Ponieważ operowanie operatami na obiektach takich jak NSNumber jest dość łatwe i mają wstępnie zdefiniowane metody działania na nich.

Answer 3

To naprawdę zależy od tego, co chcesz lub potrzebujesz z tym zrobić. Przechowywanie go jako NSNumber dodaje niewielki narzut i dużo wygody dla takich rzeczy jak konwersja do innych typów wartości i wstawianie do obiektów kolekcji.

Answer 4

Czy typem danych jest numer? Jeśli nie, nie zapisałbym go jako jednego.

Rozważmy zapisaniu BOOL jako NSNumber: a później deweloper patrząc na kodzie może pomyśleć, że następujący kod jest wystarczająca:

if (_registered) { 
// whatever 
} 

gdzie registered jest NSNumber że wygląda jak BOOL.

Answer 5

Na podejścia jest „double-headed” One:

@property(nonatomic, strong) NSNumber* myBoolObj; 
-(BOOL)myBool; 

... 

-(BOOL)myBool { 
    return myBoolObj.boolValue; 
} 

Poprzez specjalnie zbieranie nazwę kończącą się w pewnym słowa takie jak „obj” (i przy użyciu tego sufiksu konsekwentnie do wszystkich takich „hybrydowych” właściwości) nie możesz przypadkowo użyć myBoolObj, gdzie miałeś na myśli myBool. Ale nadal masz tę zaletę, że możesz łatwo przypisać swoją wartość do/z NSDictionaries i NSArrays, itp.